De eigenaar van de zaak kijkt mij vragend aan wanneer ik midden in zijn winkel begin te huilen. Ik kan er niets aan doen, maar terug op deze plek flitst er van alles door mijn hoofd. Vooral mooie herinneringen aan feest, feest en nog eens feest. Ik loop door naar het magazijn achter in de zaak. De plek van de wc’s en het keukentje met de boiler. Het doet me pijn dat ik nu iets heel anders zie. Weg zijn ook de muur schilderingen van Willy, de houten schaaldelen, de fotolijsten, de slipjes en bh’s en het rad achter de bar. In dit gebouw zat mijn leven: iedere spijker, schroef en lik verf maakten wie ik was in die tijd. De entertainer met het kind in zich.
Het is nu allemaal weg, echt weg. Ik moet het loslaten, hoe heftig dat ook is. Het is 3 september 2019 en ik ben weer terug in Salou, de plek die vanaf eind jaren negentig tot begin jaren nul een onmiskenbare aantrekkingskracht had op toeristen. Vooral Nederlandse toeristen die in hun zomervakantie op zoek waren naar zon, zee, seks en feest. Heel veel feest. De stad ook waar ik in 2000 naartoe trok om mijn ei gen zaak te starten. Zeven jaar lang met op- en afbouw heb ik er gewerkt, gelachen, geknokt, gehuild en geleefd. Maximaal. Tot het niet meer kon en ik terugkeerde naar Nederland.
De binding met Salou is gebleven, omdat herinneringen voor eeuwig in mijn geheugen staan gegrift en het feit dat ik er nog onroerend goed heb. En dat laatste is de reden waarom ik terug ben. Sinds twee maanden wordt de huur niet meer over gemaakt. Dat blijkt overigens niet aan mijn huurders te liggen, maar aan de Spaanse overheid die nieuwe wetgeving heeft ingevoerd in de strijd tegen het witwassen van geld. Het resultaat is dat La Caixa alle rekeningen van buitenlanders heeft geblokkeerd. Het feit dat ik al negentien jaar klant ben en mijn rekening de afgelopen jaren geen vreemde transacties heeft gekend, is voor de bank niet genoeg om de blokkade op te heffen. De benodigde documenten kan ik thuis via de computer bemachtigen, maar voor de handtekening moet ik toch echt naar Spanje komen, zo wordt mij medegedeeld.
Ik kwam voor een handtekening, maar eigenlijk ben ik hier om een bijzondere periode af te sluiten. De tijd dat ik hier als ondernemer actief was en samen met de stad ademde, feest vierde en nauwelijks sliep. Om nog een keer terug te gaan naar die paar vierkante meters die toen mijn leven waren, het voormalige Feestcafé De Koets Salou. Het is gek dat een paar stenen waartussen je zeven jaar lang zoveel hebt mee gemaakt, zoveel gevoel bij mij kunnen oproepen. De Koets is er al lang niet meer, het pand was in de afgelopen jaren al een supermarkt, kledingwinkel, automatenhal en wordt nu gebruikt door een Pakistaanse familie als souvenirwinkel. En inderdaad, de voorbijganger die niet beter weet, ziet een winkel met …….
Maar ik zie Feestcafé De Koets, alsof het gisteren was.
Tip: Verwerken en opruimen in je hoofd is belangrijk. Dan kun je het een plek geven, afsluiten en krijg je nieuwe ruimte in je hoofd.
Moment: Achter in het pand zijn, die flitsen, het gevoel is heel heftig.
